استاندارد طلا به زبان ساده

تقریبا 2600 سال پیش، سکه های طلا برای تجارت مورد استفاده قرار میگرفتند. بعدها مردم سکه های طلای خود را در دیوارهایی که بخوبی حفاظت شده بود ذخیره می کردند و خدمات و کالا هایی را با استفاده از رسیدی که به آنها داده می شد، خریداری می کردند. در واقع این تکه های کاغذ یا اسکناس بجای سکه های طلا در تجارت به کار گرفته شدند. این اولین زمانی بود که پول های کاغذی یا اسکناس مورد استفاده قرار گرفتند.

در ابتدا اغلب ارزها با هدف برگشت خرج می شدند که این امر “استاندارد طلا” نامیده می شود.

افراد میتوانند به بانک ها مراجعه کنند و یک تکه کاغذ را با طلا تعویض نمایند. اگرچه پس از سال 1945، این امر تغییر کرد. ارزها تبدیل به دلار و در نهایت به طلا تبدیل میشدند و نرخ این تبدیل 35 دلار برای هر ساعت بود. افراد دیگر نمیتوانستند پول های کاغذی و اسکناس را به طلا تبدیل کنند و تنها بانک های مرکزی قادر به اینکار بودند.

اگرچه کشورهایی مانند فرانسه، دیگر به دلار آمریکا اعتمادی نداشتند و دلارهای خود را به طلای واقعی تبدیل می‌کردند. به این صورت طلاهای ذخیره شده در آمریکا به سرعت در حال تخلیه بود. بنابراین رئیس جمهور نیکسون این تبادل را متوقف نمود.

در سال 1971 او آمریکا و کشور های دیگر را از استانداردِ طلا و یا هر چیز دیگری که تا حدی به آن شبیه باشد منع نمود. در این روش، پولی که خرج می شود با هیچ چیز ملموس دیگری جایگزین نمی شود. این ارز ها که ارز های فیات (بدون پشتوانه) نامیده می شوند، تحت پشتیبانی اعتماد هستند. دلار با توجه به اعتمادی که افراد به آمریکا دارند، پوند بریتانیا با اعتمادی که افراد به بریتانیا دارند، و غیره، پشتیبانی می شود.

ارزش یک ارز با ارز دیگر مقایسه میشود و بنابراین بصورت مداوم متغییر می باشد. اعتماد می تواند عرضه و تقاضا را با هم مطابقت دهد.